"δε βαριέσαι..."

Μου λείπεις Ι, Ν, Ε, Α, Β, Κ, Π, Κ...
μου λείπουν τα γέλια και τα κλάματα σας,
μου λείπουν οι ήχοι σας και τα αρώματα,
μου λείπουν οι υποσχέσεις και τα ψέματα σας,
μου λείπουν τα ταξίδια που έκανα μαζί σας.

Μα τώρα πρέπει να μείνω λίγο μόνος,
πρέπει να βρω αυτό που καμιά σας δε με βοήθησε να βρω,
και δυστυχώς ή ευτυχώς πρέπει να το βρω μόνος μου...

Φιλιά παντού,

Flashback/18/01/2006/Βράδυ

Λονδίνο,

Τάμεσης,
σούρουπο, ο ουρανός κόκκινος,
περπάτημα στις όχθες κάτω από τα δέντρα,
πίσω από το συρματόπλεγμα.

Mυρωδιά υγρασίας.

Σιωπή στο παγκάκι για λίγη ώρα,
τσιγάρο.
Τα φώτα από την πόλη και τα αμάξια έχουν γίνει πολλά,
στο βάθος μάλλον η γέφυρα του Λονδίνου...

Λονδίνο,

Paddington Station,
Πρωινό υγρό αλλά φωτεινό.
Breakfast σε cafe δίπλα στο σταθμό,
τραπεζάκι έξω, ο αέρας λίγο κρύος.
Γυαλιά ηλίου,κρουασάν και καυτό καφέ,
marlboro light στα χείλη, ο καπνός ζεστός, η ανάσα κρύα.
Τηλεφώνημα στο κινητό, εφημερίδα...

Παρίσι,

Gare du Lion,
Gare du Nord,
Κρύο Βράδι στο σταθμό τραίνων περιμένοντας για εισιτήρια,
για την επόμενη πόλη, την επόμενη μέρα το πρωί.
Έχει αρχίσει να ψιχαλίζει,
περπάτημα στο δρόμο, φως πορτοκαλί.
Δείπνο σε όμορφο restaurant κάπου κοντά στο σταθμό,
μύδια, αχνιστά ψωμάκια, σαλάτα και δροσερό λευκό κρασί.
Φώτα χαμηλά, λευκή πετσέτα στα πόδια, κεριά στο τραπέζι...

Παρίσι,

Σηκουάνας,
απόγευμα, σύννεφα, κρύο.
Βόλτα στην όχθη.
Μυρωδιά χειμώνα.
Φωτογραφίες στη γέφυρα,
χείλια σκασμένα, χαμογελαστά.
Χέρια παγωμένα, στήθος ζεστό.
Τα βήματα ακούγονται στο πλακόστρωτο...

Μιλάνο,

Σταθμός του τραίνου,
αργά το βράδυ.
Λίγο περπάτημα,
η ταμπέλα από το Augusto Hotel ευτυχώς φάνηκε...
Οι βαλίτσες στην παχιά μοκέτα,
τα πόδια λίγο κουρασμένα.
Χωρίς βαλίτσες τώρα,
πίσω από το σταθμό...
Ένα Κινέζικο ανοιχτό,
ζεστό φαγητό, παγωμένη μπύρα,
σχετικά γρήγορα.
Στο δρόμο πάλι,
έχει αρχίσει να βρέχει.
Βλέφαρα βαριά,
χέρια σε μάλλινα γάντια.

Ολλανδία

Volendam, Βόρεια θάλασσα.
Θάλασσα παγωμένη, ιστιοφόρα πάνω στον πάγο.
Καθημερινή, απόγευμα,
κρύο που κόβει την ανάσα,
ρούχα άνετα και ζεστά.
Γεύμα σε bar, τραπεζάκια ξύλινα,
θέα στο λιμάνι,
ποιός άνοιξε πάλι την πόρτα? Μπάζει.
Δύο ξύλινα γοβάκια στην τσάντα για σουβενίρ.
Η εικόνα του μαύρου ανεμόμυλου ακόμα στο μυαλό...

Talgo Train Hotel,
μεσάνυχτα,
στο δρόμο για Λισσαβόνα.
Καληνύχτα,
άμα κουνήσει πολύ θα πέσω...

Thailand, Phuket,

Kata Beach,
Ουρανός ονειρικός,
λευκό, θαλασσί, μπλε, μωβ, κόκκινο, κίτρινο, πορτοκαλί.
Παραδοσιακές βάρκες κοντά στην ακτή,
μερικές στην άμμο.
Παρέες κάνουν πικ-νικ,
τραπεζάκι στην παραλία,
δροσερή άμμος στα δάχτυλα του ποδιού,
αεράκι στο πρόσωπο.
Φόβος στην σκέψη της αναχώρησης...

Δύο ατάκες...

• "Θέλω να ξυπνήσω. Έγινε εφιάλτης! -Τεχνική υποστήριξη, τεχνική υποστήριξη..."

--------------------------------------------------------------------------

• "Εγώ παγωμένος, εσύ πεθαμένη, κι όμως σ'αγαπάω"
• "Αυτό είναι πρόβλημα..."

Vanilla Sky movie - http://www.imdb.com/title/tt0259711/

For a special friend

Dear B,

First of all I also want to wish the best for you and the people you love and welcome you to my blog.

I decided to reply your christmas card through this personal "cyber"-place, diary, hide-call it anything you like- coz I find it warmer than a simple e-mail and easier compared to a letter with my terrible handwriting.

Your christmas card came unexpectedly and pulled me out of the oblivion I got into during the last months; the worst months of my life (till now)-(Anita has nothing to do with this). However, I have to admit that the last holiday season was the best and funniest and naughtiest I ever had.

Seizing the opportunity of late Christmas spirit I can assure that my feelings for you are still intact since you really try to keep some contact.

Unfortunately, most of our friends, either common ones or not, slipped into their busy-ness. Some of them cultivate their fat bellies, some grow their white hair whiter, and some simply try to nourish their wallets although they know that this is almost impossible in our days.

Me, on the other hand, I decided what I don't want from this fucking life: I don't want to get more tired than I've already got. I don't want assholes around me during the first 8-10 hours of the rest of my days, I don't want to wake up with crazy heart beats due to stress, I don't want fake loves or darlings, I don't want fading friends as our most friends proved to be.

I am just trying to follow the path I chose: I decided not to pursuit a bank or a financial career, not to work for a big company, not to spend my time looking forward to a fat pension or retirement. I simply found a quiet job with a sea view office window and not so many people around me. I simply try to enjoy every second of my life the way I want. It doesn't bother that I quitted some of my dreams or plans since in order to have some things you want you have to quit some others. Right?
That path is hard and some parts of it are wrong but it's my path and not my MBA's, my parents',or my society's one.

To be honest I have lost your traces. The last one I remember, is that you went to work for your family business. I would really like you to write me some things about you.

You can comment on the above letter so I'll know you "received" my reply, or you could also write your reply as a comment. My blog is not busy at all (yet) so you can easily use names or any personal info. I will remove the names and personal details immediately after you write them.

Lots of love and kisses,
I wish 2 c u soon (the invitation will always be open)

Όχι λόγια σήμερα

Όχι λόγια σήμερα...

Ακέφαλο καρφί, κρυμμένο σε σκληρό τοίχο

Ανθρώπους...Μορφές, που πέρασαν από τη ζωή μου θυμάμαι,
όταν με σκέφτομαι παιδί. Κάπου υπάρχουν μέσα μου αλλά δεν ξέρω που.

Τον εαυτό μου θυμάμαι, που προσπάθησα να τον αλλάξω,
να αλλοιώσω αυτά που δεν μου άρεσαν.
Μα σπαρταρούν μέσα μου σαν ετοιμοθάνατα αγρίμια.

Πόνοι, βαθιά κρυμμένοι, ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου,
βγαίνουν στο πάνω μέρους του στήθους μόνο για λίγο,
μετά απ' το αλκοόλ της νύχτας.

Λύπες κουρασμένες, που αποτυπώθηκαν στις άκρες των ματιών,
αντανακλούν μόνο για κλάσματα του δευτερολέπτου τα χαράματα.
.......
Παρέες και βράδια στη γειτονιά, σαν μυρίζω την άνοιξη, τα
μεσημέρια του Απρίλη.

Όνειρα Κυριακής, που δεν βγήκαν αληθινά,
γλυκά σημάδια ακόμη μέσα μου

Αγάπες, που προσπαθώ να ξεχάσω θυμάμαι,
μόνο για λίγο,
όταν κλείνω τα μάτια προσπαθώντας να κοιμηθώ

Καλοκαίρια που έσβησαν και μόνο θαμπά αστράφτουν,
στη μυρωδιά από καρπούζι ή στην αλμύρα των χειλιών μετά τη θάλασσα

Ελπίδες σπρώχνω βαθιά, γιατί σαν βγουν πλανεύουν

Όλα μαζί, ίσως σε κάποιον κόμπο στο λαιμό ή σε κάποιο δάκρυ μετά από ταινία.
Που δεν κυλάει. Από ντροπή.

Και άλλα πολλά προσπάθησα να ξεριζώσω.
Προσπάθησα τόσο πολύ που ίδρωσα.
Μα όλα, ακόμα μέσα μου.

Να τα χτυπήσω μόνο μπορώ με το σφυρί του νου.
Να τα χτυπήσω να μπουν πιο βαθιά.
Ίσως και να στραβώσουν.
Μα πάντα εκεί...

Μετά να τα καλύψω.
Με σκληρή γκρίζα ή απαλή λευκή λάσπη.
Να τα τρίψω με προσοχή,
και να τα βάψω με γυαλιστερή μπογιά.

Κανείς δε μπορεί να τα δει πια.
Μόνο εγώ ξέρω που κρύβονται.
Αλλά ίσως με τον καιρό,
ίσως,
κι εγώ να ξεχάσω...

το παράθυρο θαμπό

Ανατολή,
συννεφιασμένη

Εικόνες του ουρανού,
βιβλικές

Σύννεφα βαριά,
ακίνητα

Θάλασσα γκρίζα,
ζωντανή μα κουρασμένη

Καράβια ακίνητα,
περιμένουν στη σειρά

Βροχή που πέφτει...
Μόλις άρχισε

Δέντρα μικροσκοπικά,
μακριά στις κορυφογραμμές

Ένα ταξίδι αστράφτει,
στο βάθος του ορίζοντα

Ρίγος στους ώμους,
στιγμιαίο

Χαμένη ματιά,
στο κενό

Το καλοκαίρι θέλει να έλθει,
το παράθυρο θαμπό.