Just a new year

"...but those days I thougt my eyes
had seen you standing near
Though blindness is confusing

It shows that you’re not here

Now I feel I’m growing older
And the songs that I have sung
Echo in the distance
Like the sound
Of a windmill goin’ ’round..."
(Deep Purple,"Soldier of Fortune")

Δε θέλω να γράψω γιατί...

...χτές το απόγευμα δεν κατάλαβα οτι ο μοναδικός, καλός μου φίλος έχει ίσως "πεθάνει",

χτες το βράδυ δεν κατάλαβα και ήθελα να ξανακάνω τα ίδια λάθη,

χτες το ξημέρωμα δεν κατάλαβα πως χάθηκα ξανά,

σήμερα το πρωί δεν είπα πάλι καλημέρα στη μάνα μου,

μέχρι τώρα δεν έχω χαμογελάσει σε κανέναν,

δε θέλω να χαμογελάσω σε κανέναν,

αύριο θα είμαι εκεί που ήμουν και χθες,

φοβάμαι μήπως εγώ έχω πεθάνει αλλά δεν το κατάλαβα ακόμα...

Μετά έχασα και χάθηκα...

Πάλι πονάει το πρωινό.

Όπως όλα τα πρωινά που ο ουρανός είναι καθαρός και ο ήλιος με χτυπάει απευθείας στο πρόσωπο.

Όχι. Δε λέω ότι μου αρέσει η συννεφιά, τουλάχιστον όχι πάντα, αλλά δεν μου αρέσει η βαθιά, γλυκόξυνη αλμύρα που έχω στο στόμα.
Φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να φύγει ποτέ!
Έρχεται στη γλώσσα μου μέσα από την ψυχή ή την καρδιά. Δεν μπορώ ακόμα να προσδιορίσω από που ακριβώς αλλά ούτε και το γιατί είναι τόσο ξεκάθαρο πια.

Ξέρω μόνο ότι είναι το λάφυρο από την κατάθλιψη που ρίζωσε μέσα μου το τελευταίο καλοκαίρι.
Με μόλυνε αργά και αθόρυβα.
Μεταμφιεσμένη σε μια υπέροχα τρελή ενεργητικότητα και μια πρωτόγνωρη ερωτική επιθετικότητα.
Στην αρχή νόμισα ότι ήταν μια υγιέστατη αντίδραση στην ιδέα ότι αυτό το καλοκαίρι θα ήμουν μόνος, χωρίς την κάποια ή το κάτι να βασανίζει το μυαλό μου και να με κάνει να αμφιβάλλω για την αυτοεκτίμηση μου (και τα παντελόνια μου).

Μετά έχασα και χάθηκα...
Έχασα τα ίχνη της μέσα μου...
Χάθηκα στο καινούριο, εφιαλτικά ιδανικό "κάτι" που προέκυψε, κι ας είδα (έστω για μια στιγμή) το ρίσκο που έπαιρνα...

Τώρα το μόνο που θυμάμαι καθαρά είναι όταν για πρώτη φορά το μυαλό μου άρχισε να κολυμπά στις εμμονές και τα επαναλαμβανόμενα όνειρα άρχισαν να γίνονται επώδυνα.

Τώρα δεν αμφιβάλλω για την αυτοεκτίμησή μου ούτε και για τα παντελόνια που φοράω.

Τώρα δεν θυμάμαι πως έχασα τα ίχνη της…

Τώρα έχω μόνο την σιγουριά ότι είναι ακόμα κάπου μέσα μου...

και αυτή την βαθιά, γλυκόξυνη αλμύρα στο στόμα...

Στην Ε!

Προσπάθησα πολύ να σκοτώσω μερικά...

Blog??? Τι είναι αυτό ρε γαμώτο? 10 χρόνια βγάζω τα μάτια μου στο www και κάθε χρόνο αισθάνομαι δεινόσαυρος.
Κι'αυτός ο μαμημένος ο καφές πάντα κρυώνει πριν τελειώσει. Πόσους πρέπει να πιώ δηλαδή για να συνέλθω από την χτεσινοβραδινή μάχη με τα κύτταρα του μυαλού(?) μου?

Προσπάθησα πολύ να σκοτώσω μερικά...

Ήπια μερικά ποτά στο cafe, ενα μπουκάλι φθηνό μπράντυ σπίτι (καθώς το τριήμερο των Χριστουγέννων δε μου άφησε περιθώρια για κρίσεις γενναιοδωρίας-π...άνα Ν μου τα ξανάφαγες,αλλά χαλάλι σου-), κάτι υπολείμματα λικέρ της μάνας μου, και αφού ήπια ότι υπήρχε στην "κάβα" ζαχάρωνα το πετρέλαιο στο λέβητα (συμφέρει?).

Παρ'όλα αυτά πριν καταφέρω να κερδίσω τη μάχη με πήρε ο ύπνος με τον B.B. King & friends.
Jazz?
Εγώ?
...που θέλω να βάλω στην 2χρονη ανηψιά μου Nazareth-Metallica κτλ. για να κοιμηθεί, αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να πέσει σε κώμα?