Μετά έχασα και χάθηκα...

Πάλι πονάει το πρωινό.

Όπως όλα τα πρωινά που ο ουρανός είναι καθαρός και ο ήλιος με χτυπάει απευθείας στο πρόσωπο.

Όχι. Δε λέω ότι μου αρέσει η συννεφιά, τουλάχιστον όχι πάντα, αλλά δεν μου αρέσει η βαθιά, γλυκόξυνη αλμύρα που έχω στο στόμα.
Φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να φύγει ποτέ!
Έρχεται στη γλώσσα μου μέσα από την ψυχή ή την καρδιά. Δεν μπορώ ακόμα να προσδιορίσω από που ακριβώς αλλά ούτε και το γιατί είναι τόσο ξεκάθαρο πια.

Ξέρω μόνο ότι είναι το λάφυρο από την κατάθλιψη που ρίζωσε μέσα μου το τελευταίο καλοκαίρι.
Με μόλυνε αργά και αθόρυβα.
Μεταμφιεσμένη σε μια υπέροχα τρελή ενεργητικότητα και μια πρωτόγνωρη ερωτική επιθετικότητα.
Στην αρχή νόμισα ότι ήταν μια υγιέστατη αντίδραση στην ιδέα ότι αυτό το καλοκαίρι θα ήμουν μόνος, χωρίς την κάποια ή το κάτι να βασανίζει το μυαλό μου και να με κάνει να αμφιβάλλω για την αυτοεκτίμηση μου (και τα παντελόνια μου).

Μετά έχασα και χάθηκα...
Έχασα τα ίχνη της μέσα μου...
Χάθηκα στο καινούριο, εφιαλτικά ιδανικό "κάτι" που προέκυψε, κι ας είδα (έστω για μια στιγμή) το ρίσκο που έπαιρνα...

Τώρα το μόνο που θυμάμαι καθαρά είναι όταν για πρώτη φορά το μυαλό μου άρχισε να κολυμπά στις εμμονές και τα επαναλαμβανόμενα όνειρα άρχισαν να γίνονται επώδυνα.

Τώρα δεν αμφιβάλλω για την αυτοεκτίμησή μου ούτε και για τα παντελόνια που φοράω.

Τώρα δεν θυμάμαι πως έχασα τα ίχνη της…

Τώρα έχω μόνο την σιγουριά ότι είναι ακόμα κάπου μέσα μου...

και αυτή την βαθιά, γλυκόξυνη αλμύρα στο στόμα...

Στην Ε!