Απόγευμα

Κάθομαι πάλι,

απόγευμα άνοιξης, αν και τα χρόνια δεν μ'αφήνουν πια να τη μυρίσω καλά,

το χαρακτηριστικό ανοιξιάτικο απογευματινό φως δεν έχει σβήσει ακόμα,

με μποξεράκι και κοντομάνικο,

το ίδιο πορτατίφ με το λίγο πορτοκαλί χρώμα,

το ίδιο γραφείο με τα χαρτιά και τα μολύβια,

το ραδιοφωνάκι παίζει,

η σχετική αταξία γύρω σταθερή.

Αλλά έχουν περάσει 20 περίπου χρόνια

από ένα ίδιο απόγευμα...

δεν διαβάζω για τις εξετάσεις του σχολείου,

δεν περιμένω τον Πατέρα να γυρίσει από το καφενείο με

την απαλή μυρωδιά από το ψητό χταποδάκι και ουζάκι στα ρούχα,

η μάνα κάθεται στην τηλεόραση,

δεν στριφογυρίζει στο σπίτι να προλάβει τις ατέλειωτες δουλειές,

σίγουρα τα δύο κορίτσια που μου άρεσαν, αλλά φοβόμουν να το πω, δε θα έλθουν να μου κάνουν έκπληξη,

να μου πουν ότι δεν θα γίνουν οι τελικές εξετάσεις,

και σίγουρα δε θα ντυθώ βιαστικά με τζιν και σαγιονάρες,

να πάω στην πλατεία κοντά στη θάλασσα που έχει μαζευτεί όλη η παρέα...