φεύγει ο Μάρτης

Το μυαλό πάλι άδειο κολυμπά στις σκιές,
το βλέμμα απλανές, χάνεται στον ορίζοντα πάνω απ'τη θάλασσα,


τα κόκαλα πονούν από τις αναμνήσεις...

αναμνήσεις όχι ξεκάθαρες,
γεννούν συναισθήματα μπερδεμένα, και λίγες εικόνες, θαμπές...

αναμνήσεις από το παρελθόν και λίγες απ'το μέλλον,
αναμνήσεις που φεύγουν με ένα τίναγμα του κεφαλιού και ένα μορφασμό, ή μια βρισιά,
μεταμφιεσμένες σε περηφάνια ή ντροπή, σε "δάκρυα" ή χαμόγελα, σε βότκα και τσιγάρο,
μεταμφιεσμένες σε μετάνοια μα και ελπίδα, σε οργή μα και προσμονή.

Σκέψεις θλιμμένες
ανάμεσα στα τελευταία άνθη της αμυγδαλιάς που έχουν χρωματίσει τη γη,
σκέψεις θηρευτές
κρυφοκοιτώντας μέσα από τα ξερά κλαδιά των δέντρων με παγωμένο βλέμμα,
σκέψεις λύτρωσης
στο δροσερό αέρα ένα ηλιόλουστο πρωινό,
σκέψεις επώδυνες
στις σταγόνες της βροχής και τη μυρωδιά του χώματος ένα μουντό απόγευμα,

δάκρυα
του πιο τρελού μήνα του χρόνου,
κύκνεια άσματα
αυτού που ψάχνει τον εαυτό του κι ας ξέρει ότι δεν πρόκειται να τον βρει ποτέ,
παιδικές αντιδράσεις
αυτού που τα θέλει όλα και τίποτα,
πείσματα
αυτού που τα βλέπει όλα άσπρα, μαύρα, γκρι. Ίσως και κόκκινα...

ένα τελευταίο αντίο, μέχρι την επόμενη φορά

μια παράκληση, να μείνει λίγο περισσότερο,

επιθανάτιος σπασμός μέχρι την ανάσταση

φεύγει ο Μάρτης...?

image source: http://www.photo.net/photodb/photo?photo_id=1907865