Μπαμπά δεν ήθελα να ξυπνήσω ξανά,
...ήθελα να έρθω να σε δω για λίγο, εκεί ψηλά.
Να σου πω πόσο μου έχεις λείψει όλα αυτά τα χρόνια,
να σου κάνω τόσα παράπονα που θα βούρκωνε κι ο θεός,
να σε βρίσω που μια φορά δεν έχεις έλθει στο όνειρό μου,
...εδώ και 19 χρόνια.
...ήθελα να γυρίσω πίσω το ρολόι,
να ξαναπάρω τη σάκα μου στον ώμο και να ξεκινήσω για το σχολείο,
να έχω αγωνία μήπως και με σηκώσει η δασκάλα να πω το μάθημα,
να ιδρώσω πριν καν μπω στην τάξη απ' το τρέξιμο στο προαύλιο.
...ήθελα να ξαναδώ τη μάνα μου να φέρνει λουλούδια για το σπίτι,
και να την κοροϊδεύεις "αν τρώγονται".
Και εκείνη να υποκρίνεται και να σου λέει ότι είσαι αναίσθητος.
...ήθελα να ψάξω ακόμα μια φορά να βρω σε ποιό καφενείο είσαι
για να σου ζητήσω "κανά ψιλό" και να βυθιστώ για ώρες στην
οθόνη του καινούργιου arcade στη λέσχη της γειτονιάς....
posted by schizophrenia at 8:16 AM
3 Comments:
Τι να σχολιάσω,σε τέτοιες
εξομολογήσεις δε σχολιάζεις
σωπαίνεις και αφουγκράζεσαι
τη ψυχή του άλλου....
Χρόνια τώρα στο ίντερνετ, αυτό που έγραψες είναι η πρώτη "προσωπική εξομολόγηση" που με συγκίνησε.
Brainsick, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και εκτιμώ τη στάση σιωπής καθώς για το συγκεκριμένο θέμα δεν θα μπορούσα να βρω κατάλληλα λόγια να ανταπαντήσω.
anonymous, σε ευχαριστώ. Πραγματικά ήταν μια στιγμιαία "κατάθεση" προσωπικών συναισθημάτων.
Post a Comment
<< Home