Old Val

Ξύπνησαν οι παλιές αγάπες...

στους εφιάλτες...,

με τα χέρια βαριά,

και τις ενοχές.

Έχω σηκωθεί από το κρεβάτι,

η ώρα 4 το πρωί,

ανάβω τσιγάρο,

και αφουγκράζομαι συναισθήματα...

...τη μελαγχολία....,

την αυτοπεποίθηση ότι αύριο κάτι θα κάνω...,

την ψευδαίσθηση ότι το ξημέρωμα θα με φέρει πιο κοντά...,

την αυταπάτη ότι θα δω Εσένα, κι εσένα, ίσως κι εσένα...

Κοιτώ τα χέρια μου,

και σε βλέπω, παντού...

και σ'αγαπώ...

μα δυστυχώς, το μυαλό άρχισε να ξυπνά,

και το μόνο που μένει είναι το βλέμμα...

-καρφωμένο σε μια παλιά φωτογραφία-

χωρίς εικόνες από πίσω...

Απόγευμα

Κάθομαι πάλι,

απόγευμα άνοιξης, αν και τα χρόνια δεν μ'αφήνουν πια να τη μυρίσω καλά,

το χαρακτηριστικό ανοιξιάτικο απογευματινό φως δεν έχει σβήσει ακόμα,

με μποξεράκι και κοντομάνικο,

το ίδιο πορτατίφ με το λίγο πορτοκαλί χρώμα,

το ίδιο γραφείο με τα χαρτιά και τα μολύβια,

το ραδιοφωνάκι παίζει,

η σχετική αταξία γύρω σταθερή.

Αλλά έχουν περάσει 20 περίπου χρόνια

από ένα ίδιο απόγευμα...

δεν διαβάζω για τις εξετάσεις του σχολείου,

δεν περιμένω τον Πατέρα να γυρίσει από το καφενείο με

την απαλή μυρωδιά από το ψητό χταποδάκι και ουζάκι στα ρούχα,

η μάνα κάθεται στην τηλεόραση,

δεν στριφογυρίζει στο σπίτι να προλάβει τις ατέλειωτες δουλειές,

σίγουρα τα δύο κορίτσια που μου άρεσαν, αλλά φοβόμουν να το πω, δε θα έλθουν να μου κάνουν έκπληξη,

να μου πουν ότι δεν θα γίνουν οι τελικές εξετάσεις,

και σίγουρα δε θα ντυθώ βιαστικά με τζιν και σαγιονάρες,

να πάω στην πλατεία κοντά στη θάλασσα που έχει μαζευτεί όλη η παρέα...

Ενα καλό μολύβι...

Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση αλλά επισκέπτομαι το blog μου κυρίως σε περιόδους «αποχωρισμού».
Έτσι και σήμερα, ξημερώνει η τελευταία ημέρα του χρόνου.
Το ξυπνητήρι χτύπησε 06:20.
Πάλι σκοτάδι έξω.
Δε νυστάζω, απλά το κεφάλι μου είναι λίγο βαρύ από τις χθεσινοβραδινές βότκες και νοιώθω λίγο εκείνο, το γνωστό τρέμουλο μέσα μου.

Κρυφές επισκέψεις κάνω στους λιγοστούς blogόφιλους να δω αν όλοι τους είναι καλά. Όταν δεν έχουν γράψει για καιρό αναρωτιέμαι…

Δεν έχω διάθεση να πάω στη δουλειά, ούτε και νοιώθω την ανάγκη να τηλεφωνήσω σήμερα.

Σε γενικές γραμμές καλά είμαι, μόνο που αισθάνομαι λίγο περισσότερο βαρύς, ίσως και λίγο αγχωμένος.

Με αγχώνει κάπως η ιδέα του αποψινού Ρεβεγιόν…

- Βάζω να ακούσω λίγο το «You’ve Altered Your Attitude» της Meredith D’ Ambrossio μισανοίγω το παράθυρο που βλέπει στο δρόμο να μπει λίγο παγωμένος αέρας. «Δε θέλω να πάω βρε αδερφέ. Δε θέλω να πάω πουθενά. Τι με τραβάς. Θέλω να κάτσω σπίτι. Αφού το ξέρεις, τούτες τις μέρες βραχυκυκλώνω…» -

«Α! Μη ξεχάσω… Ξέρεις τι δώρο θέλω να μου φέρεις ετούτη την πρωτοχρονιά? Ένα καλό μολύβι…»

Κυριακές

Με άλλη μορφή έρχεσαι στα όνειρα μου

κάθε πρωινό Κυριακής,

και μ' ενοχλείς.

Με γρήγορα φιλιά και αγχωμένα αγγίγματα,

δεν προλαβαίνω ούτε να κουνήσω τα χείλια μου.

Όσο σε διώχνω τόσο επιμένεις,

τόσο πιο αποφασισμένη επιστρέφεις.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως βρήκες το δρόμο.

Κλεισμένες ερμητικά όλες οι πόρτες της ψυχής,

μα πάντα προσπαθούσες να πας πιο βαθιά,

εκεί που δεν υπάρχει είσοδος,

εκεί που δεν υπάρχει φως...

Φωτιές

Ανοιξιάτικο το βράδυ, μ'ακόμα ψάχνω τους φίλους στις παλιές τις γειτονιές,

στους εξοχικούς χωματόδρομους αφουγκράζομαι για τις φωνές,
τους ήχους απ'τα ποδήλατα τους και τα γαυγίσματα από τα σκυλιά,

στης παραλίας τα κύματα κοιτώ, να δω τους αφρούς από τα παιχνίδια τους,

Στα θερινά τα σινεμά μόνο αυτοκίνητα απέξω και κίνηση,

ερείπια και σκουριασμένα λουκέτα στα μικρά καλοκαιρινά μπαράκια...

Που είστε ρε παιδιά, θα βρεθούμε απόψε ν'ανάψουμε φωτιές?

image source:http://awesomephotos.wordpress.com/2007/06/

"Missing" Christmas

Ξημέρωμα 2ης μέρας του χρόνου,
σκοτάδι ακόμα αλλά δε νυστάζω,

τρέχω με ανοιχτό το παράθυρο του αμαξιού
καθώς η ανατολή αλλάζει χρώματα.
Ο αέρας παγωμένος...

Σκέφτομαι...

δε μ'ενόχλησε που κι'αυτά τα Χριστούγεννα δεν έννοιωσα τίποτα,
ούτε που η Πρωτοχρονιά ήταν χειρότερη κι από καθημερινή,

Μ'ενόχλησε μόνο που είδα παιδάκια στο δρόμο...
ή και σε λίγα ισόγεια...
να λένε τα κάλαντα...
και οι γονείς να τα συνοδεύουν,
και να παρακολουθούν ανήσυχοι...

Δεν ξέρω...

Πες μου: Μύρισε άνοιξη?

Ο ήλιος δεν είναι καθαρός σήμερα,
τα χρώματα φαίνονται ίδια.

Πάλι το μυαλό έχει ναυαγήσει
σε παλιά λιμάνια,
περασμένες καταιγίδες,
και παγωμένα πρωινά

"Σώματα με μνήμη" * είχε πει μια φίλη,
και δεν την πίστευα,
φοβάμαι να την πιστέψω...
Μνήμη δυνατότερη από ποτέ!

Μη μ'ακουμπάς,
μη με χαϊδεύεις
μη μου γελάς.
Δεν το αντέχω...

Που'ναι οι φίλοι,
που'ναι οι αγάπες...

Πες μου: Μύρισε άνοιξη?

Ψάχνω τα χαμόγελα
προσπαθώντας να ξεχάσω.

*sorry_girl;..Εννιά με δύο.., "πως πίνει απ' το πηγάδι το σκοτεινό"

Κουκλοθέατρο 2

Το ταξίδι αυτό το διάλεξες εσύ,
που έπαιζες κουκλοθέατρο....

Στο πα ότι θα γελάσεις,
μα όταν αποκοιμηθείς
θα γελάσω εγώ...

χωρίς να το δείξω.

Ας μην έπαιζες κουκλοθέατρο,
ας μην έφτιαχνες τα παιχνίδια που σ'έμαθαν

Μα ξέχασες, και ζαλίστηκες,
και αποκοιμήθηκες,

έστησες χορό
για μένα

σε φιλώ και σ'αποχαιρετώ

Ας μου'ριχνες μια ματιά στα ίσια...

"Το ταξίδι αυτό το φοβάσαι μου λές,
μα δε ζουν τη ζωή, οι ψυχές οι δειλές"

Κουκλοθέατρο

Έγραψες και δέχτηκες την πρόσκληση,
μα προσπαθείς να χτίσεις πάλι,
το παιχνιδάκι,
όπως σ' έχουν μάθει.

Μάτια δεν ανοίγεις,
ούτε αυτιά ορθάνοιχτα
να παρατηρήσεις,
να αφουγκραστείς.

Δεν περπάτησες στο δυνατό αέρα,
δε βράχηκες απ'τα μεγάλα κύματα.

Παίζεις τα τουβλάκια σου,
να χτίσεις κουκλοθέατρο

Χαρούμενη κουνάς τις κλωστούλες.

Φορώ πράσινο σατέν παντελόνι,
πορτοκαλί παλτουδάκι,
κόκκινα γαντάκια
και χορεύω.

Μα σε λίγο θ'αποκοιμηθείς...
τα παλιά μου ρούχα θα βάλω...
δεν θα μιλήσω...
ούτε θα κοιτάξω μάτια...

......

"Thats how it is with me darlin
You know I just cant stand myself
But it takes a whole lot of medicine darlin
For me to pretend that Im somebody else... "

Exorcism of the evil over a community...

- In the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit. Amen.

(Prayer to St. Michael the Archangel):
- St. Michael the Archangel,...,seduce the nations.

(intro):
- In the name of,.....,of the wily enemy.

(Psalm 67)

(Main):
- We cast you out, every unclean spirit, every satanic power, every onslaught of the infernal adversary, every legion, every diabolical group and sect, in the name and by the power of our Lord Jesus Christ. We command you, begone and fly far from the Church of God, from the souls made by God in His image and redeemed by the precious blood of the divine Lamb. No longer dare, cunning serpent, to deceive the human race, to persecute God's Church, to strike God's elect and to sift them as wheat.
For the Most High God commands you, He to whom you once proudly presumed yourself equal; He who wills all men to be saved and come to the knowledge of truth. God the Father commands you. God the Son commands you. God the Holy Spirit commands you. Christ, the eternal Word of God made flesh, commands you, who humbled Himself, becoming obedient even unto death, to save our race from the perdition wrought by your envy; who founded His Church upon a firm rock, declaring that the gates of hell should never prevail against her, and that He would remain with her all days, even to the end of the world. The sacred mystery of the cross commands you, along with the power of all mysteries of Christian faith.
The exalted Virgin Mary, Mother of God, commands you, who in her lowliness crushed your proud head from the first moment of her Immaculate Conception. The faith of the holy apostles Peter and Paul and the other apostles commands you. The blood of martyrs and the devout prayers of all holy men and women command you. Therefore, accursed dragon and every diabolical legion, we adjure you by the living God, by the true God, by the holy God, by God, who so loved the world that He gave His only-begotten Son, that whoever believes in Him might not perish but have everlasting life; to cease deluding human creatures and filling them with the poison of everlasting damnation; to desist from harming the Church and hampering her freedom. Begone, Satan, father and master of lies, enemy of man's welfare. Give place to Christ, in whom you found none of your works. Give way to the one, holy, catholic, and apostolic Church, which Christ Himself purchased with His blood. Bow down before God's mighty hand, tremble and flee as we call on the holy and awesome name of Jesus, before whom the denizens of hell cower, to whom the heavenly Virtues and Powers and Dominations are subject, whom the Cherubim and Seraphim praise with unending cries as they sing: Holy, holy, holy, Lord God of Sabaoth.

Lord, heed my prayer.
(All say): And let my cry be heard by You.

The Lord be with you.

(All say): May He also be with you. Let us pray. God of heaven and earth, God of the angels and archangels, God of the patriarchs and prophets, God of the apostles and martyrs, God of the confessors and virgin God who have power to bestow life after death and rest after toil; for there is no other God than You, nor can there be another true God beside You, the Creator of all things visible and invisible, whose kingdom is without end; we humbly entreat your glorious majesty to deliver us by Your might from every influence of the accursed spirits, from their every evil snare and deception, and to keep us from all harm; through Christ our Lord.
(All say): Amen.

From the snares of the devil.

(All say):Lord, deliver us.

That You help your Church to serve You in security and freedom.

(All say):We beg You to hear us.

That You humble the enemies of holy Church.

(All say):We beg You to hear us.

The surroundings are sprinkled with holy water.

Δίχως τίτλους,

Ξενυχτισμένο πρωινό Κυριακής,
ήλιος έξω εκτυφλωτικός χτυπά με δύναμη το δωμάτιο,
πρόσωπο δίχως έκφραση.

Φωτογραφίες από παλιά περιοδικά
εναλλάσσονται στα χέρια,
ξαναφωτογραφίζονται από κόκκινα μάτια
και καταλήγουν στα σκουπίδια,
τουλάχιστον οι περισσότερες...

Ο James Brown σε γκρίζο φόντο με ομπρέλα και,
η ημίγυμνη lolita με τα μακριά μαύρα μαλλιά
και το αγέραστο λάγνο χαμόγελο παραμένουν...
για να κρεμαστούν στον τοίχο...

Παραμερίζω τον πρωινό καφέ,
και βάζω λίγο Jack σ' ένα καθαρό, διάφανο ποτήρι,

Χωρίς ψευδαισθήσεις, απωθημένα ή ελπίδες βάζω
ένα ξεχασμένο cd στο random να παίζει...

κλείνω σχεδόν τις περσίδες,
πίνω μια γουλιά, ανάβω τσιγάρο,
και χωρίς αφιερώσεις,
βάζω για δεύτερη φορά το κομμάτι 4.

Τέτοιες μέρες

Σε πήρα στα χέρια μου θυμάμαι...

Σε σήκωσα ψηλά,
να φτάσεις την κορφή του δέντρου,
και να κρεμάσεις τ' αστέρι

Mα' συ με παρεξήγησες
και κίνησες για κει....

θέλω να βρέξει απόψε

Θέλω να βρέξει απόψε,
για να ξεπλύνει όσα έχω κάνει, και όσα έχω υποστεί,

θέλω να βρέξει απόψε
για να καθαρίσει τα ψέματα που έχω ακούσει και τους όρκους που έχω δώσει

θέλω να βρέξει απόψε,
για να φύγει η φωτιά από την βότκα και την τεκίλα,

θέλω να βρέξει απόψε,
για να θυμηθώ τις συννεφιασμένες στέγες απ' το παράθυρο,

θέλω να βρέξει απόψε,
για να ξεχάσω όσα μου είχες πει κάποτε

θέλω να βρέξει απόψε
γιατί ξέχασα τι μου' χες πει

θέλω να βρέξει απόψε,
για να μην θυμηθώ το πρωί αυτά που μου είπε απόψε

θέλω να βρέξει απόψε,
γιατί αύριο δεν θα θυμάμαι

θέλω να βρέξει απόψε,
γιατί αύριο δεν θέλω να θυμάμαι

θέλω να βρέξει απόψε,
για να κλείσω ήρεμα τα μάτια μου,
και ν' ακούσω το Sinuoso tropico με τη φωνή της Jacqueline Fuentes .....
και να φυσά ζεστός αέρας.....
στην παραλία...
σε μία, δύο ή καμία αγκαλιά...

Devoted

Gary Moore - Midnight Blues

Στην Μις του Νου αν και έχει να φανεί καιρό,
Στην/Στον NightTrain που έχει κότσια να γράφει αυτό το όμορφο που θέλει,
Στη Sadie που έχει το χάρισμα αλλά ίσως να μη το ξέρει ακόμα,
Στον Brainsick που έχω μεγάλη υποχρέωση και συμπάθεια,
Στην Μαρκησία του Ο. που είναι τόσο απόμακρη αλλά αξιαγάπητη,
Στην katerinaanteportas που με το τραγούδι στο blog τις με έκανε να νομίσω οτι έπαθε βλάβη το laptop,
Στην αγαπημένη μου παπαρούνα,
Στην ελπίδα μου τη sorry_girl,
Στον Horexakias που με έβαλε link χωρίς να τον ξέρω αλλά έφυγε νωρίς...

Μύρισε πάλι θάνατος απόψε...

...

Lament

Οι πεταλούδες έπεσαν νεκρές στη λάσπη,
και οι άγκυρες σκούριασαν.

Λευκά πατώματα ξεφλουδισμένα και λερωμένα,
τα κοχύλια γεμάτα σκόνη...

Λίγα τσιγάρα άφησες σ' ένα παλιό πακέτο,
κι ένα γυάλινο μπουκάλι νερό.

Σηκώθηκες από την καρέκλα σου απότομα,
χτύπησες δυνατά την πόρτα πίσω σου,
καθώς φορούσες το ρούχο σου σύρθηκε για λίγο στο χώμα...

έφυγες,

πήγες σε μακρινούς ωκεανούς,
να ψάξεις για φάρους

σε σκοτεινά βουνά,
να αναζητήσεις κρυμμένες λίμνες

σε φωτισμένα μονοπάτια,
να κυνηγήσεις μονόκερους...

(Lament - Light of Aidan)

Όνειρα γλυκά...

sweet dreams song: http://www.sendspace.com/file/qzxgnd

Μη μου πεις καλό χειμώνα

Η ώρα είναι 02.54 το πρωί,
ο αέρας δυνάμωσε πάλι.
Η γειτονιά σκοτεινή,
ησυχία τόσο έντονη που την αισθάνεσαι στο δέρμα,
μόνο λίγα αυτοκίνητα ακούγονται
που περνούν από τον παραθαλάσσιο δρόμο λίγο πιο κάτω.

Κύματα χτυπούν στην προβλήτα και φτάνουν μέχρι την άσφαλτο,
τα καλοκαιρινά λουλούδια στην αυλή έχουν σχεδόν ξεραθεί,
και η γωνιά πίσω απ' το εξοχικό σπίτι δείχνει πιο τρομαχτική.

Το λευκό καλοκαιρινό δωμάτιο πιο κρύο και πιο υγρό.
Ο ανεμιστήρας αν και έχει χαμηλώσει, λειτουργεί ακόμα, σαν από πείσμα.
Η ξύλινη πόρτα χτυπά πιο δυνατά, καθώς το μικρό βότσαλο δεν είναι πια αρκετό.
Οι ελαφριές λευκές κουρτίνες μερικές φορές ακουμπούν πάνω
μου σαν να με προκαλούν να κλείσω το παράθυρο.


Βγαίνω στη μέση της αυλή σχεδόν γυμνός,
κάθομαι κάτω από τον ξάστερο ουρανό
αφουγκράζομαι...
ίσως και να μπορώ να μυρίσω τη βροχή...
μα σίγουρα από τις άκρες του ουρανού ακούγεται ο χειμώνας που έρχεται...

Με βαριά βήματα ανεβαίνω την εξωτερική σκάλα,
βγάζω το μικρό κρεβάτι στη βεράντα,
και παίρνω μια μαλακιά κουβέρτα.

Ξαπλώνω...
με τον αέρα να σφυρίζει στ' αυτιά μου,
και τις ψιχάλες απ' τη θάλασσα, στο πρόσωπο

Προσπαθώ να κοιμηθώ,
να ξορκίσω το χειμώνα,
να ονειρευτώ ξανά καλοκαίρια...
δεν με νοιάζει αν αυτά ταξιδεύουν τώρα για τις ερήμους της Αυστραλίας, τις αμμουδιές τις Ταϊλάνδης ή τις παραλίες της Βραζιλίας.

Εδώ ο ήλιος και τα πρωινά άλλαξαν χρώμα...

Όλοι λένε καλό χειμώνα...


Σαν ξυπνήσω...
Σε παρακαλώ...
Μη μου πεις καλό χειμώνα.
Ξέρω ότι ο χειμώνας δεν θα είναι καλός,
ποτέ δεν ήταν...
-----------------------
Ioannidis Alkinoos - Tis Kiriakis ta oneira.mp3
-----------------------

Σχιζοφρένεια 1

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ...

...κύματα οργής,
ερωτικοί εφιάλτες και εφιαλτικοί έρωτες,
ανάγκη για ανάσα που δε δείχνει να έρχεται.
Το νερό βρώμικο.

...ψέματα ξεχειλίζουν,
αλήθειες επουσιώδεις,
φόβος μοιρασιάς, μοιρασμένος φόβος.

Ουρανός ΕΚΤΥΦΛΩΤΙΚΟΣ, ΘΑΜΠΟΣ, ΚΙΤΡΙΝΟΣ

ένα μωρό κλαίει στη μέση του χωματόδρομου
καίγεται σιγά σιγά απ'τον ήλιο
στο βάθος τα σύννεφα γκρίζα
δυτικά ο ορίζοντας αστράφτει,
βροντές ακούγονται από μακριά.

Γραβατωμένος τρικλίζει στον καυτό χωματόδρομο,
δεν κοιμήθηκε εχτές, πήγε κατευθείαν στη δουλειά,
φτηνό πουκάμισο, κολλημένο στο δέρμα
περνά δίπλα απ'το κουφάρι του μωρού
το κοιτά και χαμογελά,
δε μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο,
το μυαλό γεμάτο από τις σκέψεις της χτεσινής νύχτας...

Σκοτεινό σπίτι,
σκόνη,
φως μόνο από τις μισάνοιχτες περσίδες
ζέστη αποπνικτική και μυρωδιά υγρασίας,
ο παλιός ανεμιστήρας δε βοηθά.

Πόρνη ξενυχτισμένη,
λευκό ασβεστωμένο λουτρό,
φως από το μικρό παράθυρο,
τρίβει το σώμα της με σκληρό σφουγγάρι,
κάτω από το κρύο νερό.

Μόνο 20 μέρες μένουν...

θα φύγουν,
αυτός και η πόρνη της ζωής του,
σε νησί,
οργιώδης διακοπές...

Σώματα άρρωστα,
Ψυχές χάθηκαν...

Επιστροφή

Τριγύρω βουνά,
βουτιά στα σκοτεινά νερά της λίμνης

μικρό κορίτσι με θλιμμένο χαμόγελο,
κολυμπά στα φωτεινά νερά της πισίνας,
το κόκκινο μαγιό χρωματίζει το νερό

Ο ήλιος δύει στη βεράντα,
πρώτο απόγευμα μετά την επιστροφή...

στο κορμί ακόμα ο αέρας από την παραλία...
κοιτάζοντας τα σύννεφα,

μπερδεμένα συναισθήματα καθώς μυαλό
και καρδιά δεν συναντιόνται

μάτια κοιτούν, μα δε βλέπουν,
απλά πλανώνται και επικεντρώνονται

το αγαπημένο βιβλίο, συντροφιά στο ταξίδι,
δεν τελείωσε...
τσακισμένο περίπου στη μέση, σελίδα 158,
ξεψύχησε σχεδόν ξημερώματα

στην καρδιά αστείο παράπονο,
που δεν αγόρασε τα μεγάλα κοχύλια

το κορμί ηλιοκαμένο,
μα δείχνει ξαφνικά πιο άσπρο,
σαν να ήρθε κιόλας ο χειμώνας

χαμόγελο στην εικόνα του σκύλου στο λιμάνι,
που φοβήθηκε την κόρνα του φορτηγού,
και γλίστρησε

το κορίτσι απέναντι μου στο κρεβάτι
προσπαθεί να ζωντανέψει το παρελθόν,
δεν την κοιτώ πια ...

image source:http://www.cerberus.cc/wallpapers/nature/3174-Night%20II.jpg

ξέχασα

Περιστασιακές αισθήσεις,
απουσία συναισθημάτων,
Χρόνια...,ζωές, μοναξιάς,
κουράστηκα να περιμένω...
και συνήθισα...

δεν σε κοιτάω πια στα μάτια,
απλά μερικές φορές αισθάνομαι το βλέμμα σου.

Σκέφτομαι ότι ίσως είσαι ΕΣΥ,
μα τίποτα περισσότερο.
Μη με παρεξηγείς,
δε φοβάμαι,
δε ντρέπομαι,
απλά, ξέχασα να νοιώθω,
ξέχασα να αισθάνομαι,
κουράστηκα να μιλάω...

image source:http://www.photo.net/photodb/photo?photo_id=4714741

Ακούει κανείς?

Mάτια ραγισμένα στις ψιχάλες του βοριά

ψυχές ματωμένες, αλυσοδεμένες,

γυαλιά παντού,

ορίζοντες σκοτεινοί,

μακρινά τραίνα

στους πάγους και τα ηφαίστεια

χαμένα χαμόγελα

χαμένες ζωές.

image source:http://www.photo.net/photodb/photo?photo_id=4665810

εικόνες καλοκαιρινές

Κοίταξα τα νερά
στη σκοτεινή θάλασσα,
και αναπόλησα ταξίδια

Μέτρησα αστέρια
στον ουρανό καλοκαιρινής νύχτας,
και σκέφτηκα θρύλους

Μύρισα νυχτολούλουδο και γιασεμί
σε πράσινη αυλή,
και θυμήθηκα παιχνίδια

Είδα φώτα να τρεμοπαίζουν
στην απέναντι όχθη,
και θυμήθηκα μπαράκια στα λιμάνια

Άκουσα τριζόνια, τζιτζίκια, και την κουκουβάγια
κρυμμένα στα βουνά,
και θυμήθηκα έρημα μοναστήρια

Μύρισα λευκά σεντόνια
σε δροσερό κρεβάτι,
και ονειρεύτηκα νύχτες στη Σαντορίνη

Ένοιωσα παγωμένο νερό
απ'τα θαλασσινά κύματα,
και θυμήθηκα έρωτες στην παραλία

Συνάντησα εικονοστάσι
στο δρόμο,
και θυμήθηκα φίλους

Περπάτησα ξυπόλητος
μετά τη θάλασσα,
και θυμήθηκα κυνηγητό τα μεσημέρια

λίγο αργότερα φύσηξε δυνατός αέρας...

άναψα τσιγάρο…

μεσάνυχτα,

στη βεράντα

image source:http://www.cerberus.cc/wallpapers/nature/spiagge005.jpg

Τραγούδι...

Για που το' βαλες καρδιά μου, μ'ανοιχτά πανιά
για ποια πέλαγα ουράνια, άστρα μαγικά
για που το' βαλες καρδιά μου, μ'ανοιχτά πανιά

Για ποια μακρινή πατρίδα, έρημη ξενιτιά
θάλασσα, ουρανός μ'άστέρια, πουθενά στεριά
για που το' βαλες καρδιά μου μ'ανοιχτά πανιά

Ποια αγάπη, ποιο λιμάνι, ποια παρηγοριά
θα'χεις αγκαλιά το κύμα, χάδι το νοτιά
για που το' βαλες καρδιά μου, μ'ανοιχτά πανιά.

Ορφέας Περίδης, "Για που το' βαλες καρδιά μου"

image source:http://www.cerberus.cc/wallpapers/nature/paesaggi072.jpg

22.30, Βόρεια

22.30,
Βόρεια,
φωτεινές νύχτες, κίτρινα φώτα,
ένα μικρό κυπαρίσσι μπροστά,
Στη μέση της αυλής.

Μυρωδιά από χώμα και βροχή,
δρόμοι ήσυχοι,
στέγες όλες ίδιες,
Σχεδόν μονότονες.

Ονόματα αστράφτουν στο μυαλό,
μπλέκονται με τον καπνό του τσιγάρου,
και πετούν μαζί,
Μακριά.

Πρόσωπα αναπηδούν
από ένα παρελθόν που φαίνεται τόσο μακρινό,
παίζουν,
πάνω στα σύννεφα της βροχής,
και τρέχουν γρήγορα μαζί,
Προς τη δύση.

Ψυχές και παρουσίες στη μνήμη,
ψυχές που έφεραν χαμόγελα μα και πόνο,
ψυχές που έχουν ξεθωριάσει σε μια γωνιά του μυαλού,
Μα δε σβήνουν.

Αναμνήσεις ζωής που έφυγε για πάντα,
αναμνήσεις που λυσσαλέα ψάχνουν ευκαιρία,
ευκαιρία και τρόπο να μεταμορφωθούν,
να γεννηθούν ξανά,
Από τις στάχτες τους.

image source:http://www.firstscience.com/SITE/ARTICLES/strange.asp

Ρίζες

Πονάω στη σκέψη της φυγής,
μα περισσότερο φοβάμαι την ώρα της επιστροφής.

image source: http://www.romeotomei.com/pages/ancienttree.htm

Ποιός είσαι εσύ

Ποιος είσαι εσύ που....

από τις στάχτες σου νομίζεις ότι γεννήθηκες,
με κόκκινα μάτια ξεπήδησες από τα όνειρα,
ελπίδες ψεύτικες ήρθες να αναστήσεις,
να ανατρέψεις ετοιμάζεσαι λεπτές ισορροπίες,
με δυο χαμόγελα νομίζεις θα διώξεις προαιώνιες συννεφιές,
με όμορφες λέξεις πιστεύεις ότι θα σύρεις το χορό των μαγισσών,
με εύθραυστη αισιοδοξία θαμπώνεις νομίζεις τα σκοτάδια των χρόνων
με χαρούλες νομίζεις πως θα λιθοβολήσεις τα πάντα έως τις αβύσσους της λήθης?

τι είσαι?

image source: http://forums.cgsociety.org/showthread.php?t=255037

Please Don’t Judas Me

Please don’t judas me
Treat me as you like to be treated

Please don’t blacklist me
Leave me as you’d wish to find me
Don’t analyze me, sacrifice me
Please don’t judas me.

Please don’t chastise me
Show me just one shred of kindness
Try to help me see
Guide me in my eyes of blindness
Don’t despise me, categorize me
Please don’t judas me.

No, no don’t judas me
No, please don’t judas me

Please don’t headshrink me
Don’t disguise your innuendos
Make no lies to me
I can see the way the wind blows
Don’t deface me, annihilate me

Please don’t judas me.

Please don’t number me
Don’t betray my trusted promise
Please don’t anger me
I find it hard to bear no malice
Don’t frustrate me, manipulate me
Please don’t judas me

No no don’t judas me
No,please don’t judas me

Nazareth,Hair of the Dog,"Please Don't Judas Me"

Πάει καιρός...

...απ' το τελευταίο ταξίδι.
Πονούν οι ρίζες και το σώμα
καθώς η ψυχή αποχωρίζεται,
κάθε στιγμή, κάθε ξημέρωμα, κάθε σούρουπο...

...οι συντροφιές έσβησαν,
δέντρα, στο δάσος της "ζωής"

...παλιές οι αγάπες , αγάλματα,
βωμοί και μνημεία στο Θεό της λησμονιάς

...κοντινοί προορισμοί εξαντλημένοι,
απουσία ματαιοδοξίας πληρώνει,
το τίμημα του ρεαλισμού

...όνειρα ιδρωμένα,
αγωνιούν, ψάχνουν,
μυαλό, μάτια, ψυχές να ξεγελάσουν
πριν στοιχειώσουν και εξατμιστούν...

image source: http://www.photo.net/photodb/photo?photo_id=4290617

φεύγει ο Μάρτης

Το μυαλό πάλι άδειο κολυμπά στις σκιές,
το βλέμμα απλανές, χάνεται στον ορίζοντα πάνω απ'τη θάλασσα,


τα κόκαλα πονούν από τις αναμνήσεις...

αναμνήσεις όχι ξεκάθαρες,
γεννούν συναισθήματα μπερδεμένα, και λίγες εικόνες, θαμπές...

αναμνήσεις από το παρελθόν και λίγες απ'το μέλλον,
αναμνήσεις που φεύγουν με ένα τίναγμα του κεφαλιού και ένα μορφασμό, ή μια βρισιά,
μεταμφιεσμένες σε περηφάνια ή ντροπή, σε "δάκρυα" ή χαμόγελα, σε βότκα και τσιγάρο,
μεταμφιεσμένες σε μετάνοια μα και ελπίδα, σε οργή μα και προσμονή.

Σκέψεις θλιμμένες
ανάμεσα στα τελευταία άνθη της αμυγδαλιάς που έχουν χρωματίσει τη γη,
σκέψεις θηρευτές
κρυφοκοιτώντας μέσα από τα ξερά κλαδιά των δέντρων με παγωμένο βλέμμα,
σκέψεις λύτρωσης
στο δροσερό αέρα ένα ηλιόλουστο πρωινό,
σκέψεις επώδυνες
στις σταγόνες της βροχής και τη μυρωδιά του χώματος ένα μουντό απόγευμα,

δάκρυα
του πιο τρελού μήνα του χρόνου,
κύκνεια άσματα
αυτού που ψάχνει τον εαυτό του κι ας ξέρει ότι δεν πρόκειται να τον βρει ποτέ,
παιδικές αντιδράσεις
αυτού που τα θέλει όλα και τίποτα,
πείσματα
αυτού που τα βλέπει όλα άσπρα, μαύρα, γκρι. Ίσως και κόκκινα...

ένα τελευταίο αντίο, μέχρι την επόμενη φορά

μια παράκληση, να μείνει λίγο περισσότερο,

επιθανάτιος σπασμός μέχρι την ανάσταση

φεύγει ο Μάρτης...?

image source: http://www.photo.net/photodb/photo?photo_id=1907865

10 καλοκαίρια

Μια ριπή παγωμένου αέρα από το μισάνοιχτο παράθυρο,
με χτύπησε στο πρόσωπο στις αρχές του Μάρτη.
Βαριά σύννεφα έξω και κρύο,
κι όμως έφερε μαζί της δέκα καλοκαίρια.

Έφερε αρώματα από χιλιάδες λουλούδια, χαμόμηλο, δυόσμο, λεβάντα...

ψιχάλες από χίλιες παραλίες, τις Κυκλάδες, το Ιόνιο, τον Ινδικό, τον Ειρηνικό

πλοία που σφυρίζουν, καθώς λύνουν τους κάβους

φωνές από τις πέρα γειτονιές

σκισμένα παντελόνια και πονεμένα πόδια απ'το ποδήλατο

παιδικές χαρές, σκονισμένες απ'το κοκκινόχωμα

φρέσκο ψωμί, με ντομάτα, λάδι ελιάς και αλάτι

καψαλισμένα πρόσωπα, από τα βεγγαλικά της Aνάστασης

το εκκλησάκι ψηλά στο βουνό, στη Μήλο

τη βουτιά στη θάλασσα, το βράδυ με την παρέα

μυρωδιές, από εξωτικά φρούτα και τσιμπήματα από μέλισσες

τη βόλτα με τη μηχανή, στα ξερά στάχια με τον ήλιο να καίει

το δροσερό αντηλιακό στην πλάτη

το βραδινό ντους έξω, μετά τον καύσωνα, και τη μυρωδιά του σαπουνιού

το πρώτο σκίρτημα

το πρώτο φιλί

το πρώτο δάκρυ

και το τελευταίο...

Και πήγε να φέρει κι άλλα, καθώς το έκλεινα...

image source: http://www.photo.net/photodb/photo?photo_id=2620134

Περί Μαρτίου (?)

"Μάρτης μήνας δίβουλη ώρα,
μια στον ήλιο και μια στη μπόρα.
ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝ ΧΕΙΜΩΝΙΑΣΕΙ
ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΕΙ ?"

Νίκος Γρυπάρης

δαχτυλίδια,

Δύο ίδια και μοναδικά δαχτυλίδια,
με τους σκορπιούς και το σμάλτο,
τα πιο αγαπημένα που είχα ποτέ.

το πρώτο έλιωσε στα δαχτυλά μου
καθώς τα χρόνια πέρασαν,

το δεύτερο,
δεν το'δωσα σε σένα:
πρώτη μου αγάπη,
όμορφη μικρή,
μιας νύχτας περιπέτεια,
συντροφιά μου στο ταξίδι στον κόσμο,
προσωποποίηση των πιο σκοτεινών πόθων,

το έδωσα σε σένα,
που δε σε ένοιωσα πότε,
σε σένα με τα γαλανά μάτια που άσπριζαν στο σκοτάδι,
σε σένα με τα κοντά κόκκινα μαλλιά που μύριζαν λακ και καπνό,
σε σένα με τους μαύρους κύκλους στα μάτια απ'το χασίσι στο τσιγάρο σου,
σε σένα με τα κοφτερά νύχια,
σε σένα με το αδύναμο χαμόγελο,
σε σένα με τα όνειρα να φύγεις,
σε σένα που κάθε νύχτα πέθαινες,
σε σένα που κάθε νύχτα έφευγες,
σε σένα που τώρα δεν είσαι εδώ,

στο έδωσα, όχι για να μη με ξεχάσεις,

στο έδωσα, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ ΕΓΩ.

Αα/Τα

Μπαμπά δεν ήθελα να ξυπνήσω ξανά,

...ήθελα να έρθω να σε δω για λίγο, εκεί ψηλά.
Να σου πω πόσο μου έχεις λείψει όλα αυτά τα χρόνια,
να σου κάνω τόσα παράπονα που θα βούρκωνε κι ο θεός,
να σε βρίσω που μια φορά δεν έχεις έλθει στο όνειρό μου,
...εδώ και 19 χρόνια.

...ήθελα να γυρίσω πίσω το ρολόι,
να ξαναπάρω τη σάκα μου στον ώμο και να ξεκινήσω για το σχολείο,
να έχω αγωνία μήπως και με σηκώσει η δασκάλα να πω το μάθημα,
να ιδρώσω πριν καν μπω στην τάξη απ' το τρέξιμο στο προαύλιο.

...ήθελα να ξαναδώ τη μάνα μου να φέρνει λουλούδια για το σπίτι,
και να την κοροϊδεύεις "αν τρώγονται".
Και εκείνη να υποκρίνεται και να σου λέει ότι είσαι αναίσθητος.

...ήθελα να ψάξω ακόμα μια φορά να βρω σε ποιό καφενείο είσαι
για να σου ζητήσω "κανά ψιλό" και να βυθιστώ για ώρες στην
οθόνη του καινούργιου arcade στη λέσχη της γειτονιάς....

Σαν σήμερα...Άστο καλύτερα

Σαν σήμερα δεθήκαμε,
σαν χθες αγαπηθήκαμε,
το αύριο ονειρευτήκαμε,
μα πιστεψέ με,
για όλη μας τη ζωή σημαδευτήκαμε...

Λόγια που σου'χα γράψει σε μια κάρτα,
15 -αν θυμάμαι καλά- χρόνια πριν. Περίπου...

Από τότε πολλές παραστάσεις έχουν παιχτεί στο σανίδι.
Οι κομπάρσοι άλλαξαν,
οι πρωταγωνιστές γέρασαν,
τα σκηνικά ξεθώριασαν,
και οι αφίσες...

...οι αφίσες άσπρισαν απ'τη βροχή και τον ήλιο,
παραμορφώθηκαν από τους μαρκαδόρους των περαστικών,
χτυπιόνται από τον χειμωνιάτικο άνεμο,
έτοιμες να ξεκολλήσουν και να πέσουν στα λασπόνερα.

Τα μέλη του θιάσου έχουν αρχίσει να κουράζονται,
και ο θιασάρχης σκέφτεται να το κλείσει...

...το γαμημένο.(αφιερωμένο στη 14η Φεβρουαρίου).

"δε βαριέσαι..."

Μου λείπεις Ι, Ν, Ε, Α, Β, Κ, Π, Κ...
μου λείπουν τα γέλια και τα κλάματα σας,
μου λείπουν οι ήχοι σας και τα αρώματα,
μου λείπουν οι υποσχέσεις και τα ψέματα σας,
μου λείπουν τα ταξίδια που έκανα μαζί σας.

Μα τώρα πρέπει να μείνω λίγο μόνος,
πρέπει να βρω αυτό που καμιά σας δε με βοήθησε να βρω,
και δυστυχώς ή ευτυχώς πρέπει να το βρω μόνος μου...

Φιλιά παντού,

Flashback/18/01/2006/Βράδυ

Λονδίνο,

Τάμεσης,
σούρουπο, ο ουρανός κόκκινος,
περπάτημα στις όχθες κάτω από τα δέντρα,
πίσω από το συρματόπλεγμα.

Mυρωδιά υγρασίας.

Σιωπή στο παγκάκι για λίγη ώρα,
τσιγάρο.
Τα φώτα από την πόλη και τα αμάξια έχουν γίνει πολλά,
στο βάθος μάλλον η γέφυρα του Λονδίνου...

Λονδίνο,

Paddington Station,
Πρωινό υγρό αλλά φωτεινό.
Breakfast σε cafe δίπλα στο σταθμό,
τραπεζάκι έξω, ο αέρας λίγο κρύος.
Γυαλιά ηλίου,κρουασάν και καυτό καφέ,
marlboro light στα χείλη, ο καπνός ζεστός, η ανάσα κρύα.
Τηλεφώνημα στο κινητό, εφημερίδα...

Παρίσι,

Gare du Lion,
Gare du Nord,
Κρύο Βράδι στο σταθμό τραίνων περιμένοντας για εισιτήρια,
για την επόμενη πόλη, την επόμενη μέρα το πρωί.
Έχει αρχίσει να ψιχαλίζει,
περπάτημα στο δρόμο, φως πορτοκαλί.
Δείπνο σε όμορφο restaurant κάπου κοντά στο σταθμό,
μύδια, αχνιστά ψωμάκια, σαλάτα και δροσερό λευκό κρασί.
Φώτα χαμηλά, λευκή πετσέτα στα πόδια, κεριά στο τραπέζι...

Παρίσι,

Σηκουάνας,
απόγευμα, σύννεφα, κρύο.
Βόλτα στην όχθη.
Μυρωδιά χειμώνα.
Φωτογραφίες στη γέφυρα,
χείλια σκασμένα, χαμογελαστά.
Χέρια παγωμένα, στήθος ζεστό.
Τα βήματα ακούγονται στο πλακόστρωτο...

Μιλάνο,

Σταθμός του τραίνου,
αργά το βράδυ.
Λίγο περπάτημα,
η ταμπέλα από το Augusto Hotel ευτυχώς φάνηκε...
Οι βαλίτσες στην παχιά μοκέτα,
τα πόδια λίγο κουρασμένα.
Χωρίς βαλίτσες τώρα,
πίσω από το σταθμό...
Ένα Κινέζικο ανοιχτό,
ζεστό φαγητό, παγωμένη μπύρα,
σχετικά γρήγορα.
Στο δρόμο πάλι,
έχει αρχίσει να βρέχει.
Βλέφαρα βαριά,
χέρια σε μάλλινα γάντια.

Ολλανδία

Volendam, Βόρεια θάλασσα.
Θάλασσα παγωμένη, ιστιοφόρα πάνω στον πάγο.
Καθημερινή, απόγευμα,
κρύο που κόβει την ανάσα,
ρούχα άνετα και ζεστά.
Γεύμα σε bar, τραπεζάκια ξύλινα,
θέα στο λιμάνι,
ποιός άνοιξε πάλι την πόρτα? Μπάζει.
Δύο ξύλινα γοβάκια στην τσάντα για σουβενίρ.
Η εικόνα του μαύρου ανεμόμυλου ακόμα στο μυαλό...

Talgo Train Hotel,
μεσάνυχτα,
στο δρόμο για Λισσαβόνα.
Καληνύχτα,
άμα κουνήσει πολύ θα πέσω...

Thailand, Phuket,

Kata Beach,
Ουρανός ονειρικός,
λευκό, θαλασσί, μπλε, μωβ, κόκκινο, κίτρινο, πορτοκαλί.
Παραδοσιακές βάρκες κοντά στην ακτή,
μερικές στην άμμο.
Παρέες κάνουν πικ-νικ,
τραπεζάκι στην παραλία,
δροσερή άμμος στα δάχτυλα του ποδιού,
αεράκι στο πρόσωπο.
Φόβος στην σκέψη της αναχώρησης...

Δύο ατάκες...

• "Θέλω να ξυπνήσω. Έγινε εφιάλτης! -Τεχνική υποστήριξη, τεχνική υποστήριξη..."

--------------------------------------------------------------------------

• "Εγώ παγωμένος, εσύ πεθαμένη, κι όμως σ'αγαπάω"
• "Αυτό είναι πρόβλημα..."

Vanilla Sky movie - http://www.imdb.com/title/tt0259711/

For a special friend

Dear B,

First of all I also want to wish the best for you and the people you love and welcome you to my blog.

I decided to reply your christmas card through this personal "cyber"-place, diary, hide-call it anything you like- coz I find it warmer than a simple e-mail and easier compared to a letter with my terrible handwriting.

Your christmas card came unexpectedly and pulled me out of the oblivion I got into during the last months; the worst months of my life (till now)-(Anita has nothing to do with this). However, I have to admit that the last holiday season was the best and funniest and naughtiest I ever had.

Seizing the opportunity of late Christmas spirit I can assure that my feelings for you are still intact since you really try to keep some contact.

Unfortunately, most of our friends, either common ones or not, slipped into their busy-ness. Some of them cultivate their fat bellies, some grow their white hair whiter, and some simply try to nourish their wallets although they know that this is almost impossible in our days.

Me, on the other hand, I decided what I don't want from this fucking life: I don't want to get more tired than I've already got. I don't want assholes around me during the first 8-10 hours of the rest of my days, I don't want to wake up with crazy heart beats due to stress, I don't want fake loves or darlings, I don't want fading friends as our most friends proved to be.

I am just trying to follow the path I chose: I decided not to pursuit a bank or a financial career, not to work for a big company, not to spend my time looking forward to a fat pension or retirement. I simply found a quiet job with a sea view office window and not so many people around me. I simply try to enjoy every second of my life the way I want. It doesn't bother that I quitted some of my dreams or plans since in order to have some things you want you have to quit some others. Right?
That path is hard and some parts of it are wrong but it's my path and not my MBA's, my parents',or my society's one.

To be honest I have lost your traces. The last one I remember, is that you went to work for your family business. I would really like you to write me some things about you.

You can comment on the above letter so I'll know you "received" my reply, or you could also write your reply as a comment. My blog is not busy at all (yet) so you can easily use names or any personal info. I will remove the names and personal details immediately after you write them.

Lots of love and kisses,
I wish 2 c u soon (the invitation will always be open)

Όχι λόγια σήμερα

Όχι λόγια σήμερα...

Ακέφαλο καρφί, κρυμμένο σε σκληρό τοίχο

Ανθρώπους...Μορφές, που πέρασαν από τη ζωή μου θυμάμαι,
όταν με σκέφτομαι παιδί. Κάπου υπάρχουν μέσα μου αλλά δεν ξέρω που.

Τον εαυτό μου θυμάμαι, που προσπάθησα να τον αλλάξω,
να αλλοιώσω αυτά που δεν μου άρεσαν.
Μα σπαρταρούν μέσα μου σαν ετοιμοθάνατα αγρίμια.

Πόνοι, βαθιά κρυμμένοι, ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου,
βγαίνουν στο πάνω μέρους του στήθους μόνο για λίγο,
μετά απ' το αλκοόλ της νύχτας.

Λύπες κουρασμένες, που αποτυπώθηκαν στις άκρες των ματιών,
αντανακλούν μόνο για κλάσματα του δευτερολέπτου τα χαράματα.
.......
Παρέες και βράδια στη γειτονιά, σαν μυρίζω την άνοιξη, τα
μεσημέρια του Απρίλη.

Όνειρα Κυριακής, που δεν βγήκαν αληθινά,
γλυκά σημάδια ακόμη μέσα μου

Αγάπες, που προσπαθώ να ξεχάσω θυμάμαι,
μόνο για λίγο,
όταν κλείνω τα μάτια προσπαθώντας να κοιμηθώ

Καλοκαίρια που έσβησαν και μόνο θαμπά αστράφτουν,
στη μυρωδιά από καρπούζι ή στην αλμύρα των χειλιών μετά τη θάλασσα

Ελπίδες σπρώχνω βαθιά, γιατί σαν βγουν πλανεύουν

Όλα μαζί, ίσως σε κάποιον κόμπο στο λαιμό ή σε κάποιο δάκρυ μετά από ταινία.
Που δεν κυλάει. Από ντροπή.

Και άλλα πολλά προσπάθησα να ξεριζώσω.
Προσπάθησα τόσο πολύ που ίδρωσα.
Μα όλα, ακόμα μέσα μου.

Να τα χτυπήσω μόνο μπορώ με το σφυρί του νου.
Να τα χτυπήσω να μπουν πιο βαθιά.
Ίσως και να στραβώσουν.
Μα πάντα εκεί...

Μετά να τα καλύψω.
Με σκληρή γκρίζα ή απαλή λευκή λάσπη.
Να τα τρίψω με προσοχή,
και να τα βάψω με γυαλιστερή μπογιά.

Κανείς δε μπορεί να τα δει πια.
Μόνο εγώ ξέρω που κρύβονται.
Αλλά ίσως με τον καιρό,
ίσως,
κι εγώ να ξεχάσω...

το παράθυρο θαμπό

Ανατολή,
συννεφιασμένη

Εικόνες του ουρανού,
βιβλικές

Σύννεφα βαριά,
ακίνητα

Θάλασσα γκρίζα,
ζωντανή μα κουρασμένη

Καράβια ακίνητα,
περιμένουν στη σειρά

Βροχή που πέφτει...
Μόλις άρχισε

Δέντρα μικροσκοπικά,
μακριά στις κορυφογραμμές

Ένα ταξίδι αστράφτει,
στο βάθος του ορίζοντα

Ρίγος στους ώμους,
στιγμιαίο

Χαμένη ματιά,
στο κενό

Το καλοκαίρι θέλει να έλθει,
το παράθυρο θαμπό.

Just a new year

"...but those days I thougt my eyes
had seen you standing near
Though blindness is confusing

It shows that you’re not here

Now I feel I’m growing older
And the songs that I have sung
Echo in the distance
Like the sound
Of a windmill goin’ ’round..."
(Deep Purple,"Soldier of Fortune")

Δε θέλω να γράψω γιατί...

...χτές το απόγευμα δεν κατάλαβα οτι ο μοναδικός, καλός μου φίλος έχει ίσως "πεθάνει",

χτες το βράδυ δεν κατάλαβα και ήθελα να ξανακάνω τα ίδια λάθη,

χτες το ξημέρωμα δεν κατάλαβα πως χάθηκα ξανά,

σήμερα το πρωί δεν είπα πάλι καλημέρα στη μάνα μου,

μέχρι τώρα δεν έχω χαμογελάσει σε κανέναν,

δε θέλω να χαμογελάσω σε κανέναν,

αύριο θα είμαι εκεί που ήμουν και χθες,

φοβάμαι μήπως εγώ έχω πεθάνει αλλά δεν το κατάλαβα ακόμα...

Μετά έχασα και χάθηκα...

Πάλι πονάει το πρωινό.

Όπως όλα τα πρωινά που ο ουρανός είναι καθαρός και ο ήλιος με χτυπάει απευθείας στο πρόσωπο.

Όχι. Δε λέω ότι μου αρέσει η συννεφιά, τουλάχιστον όχι πάντα, αλλά δεν μου αρέσει η βαθιά, γλυκόξυνη αλμύρα που έχω στο στόμα.
Φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να φύγει ποτέ!
Έρχεται στη γλώσσα μου μέσα από την ψυχή ή την καρδιά. Δεν μπορώ ακόμα να προσδιορίσω από που ακριβώς αλλά ούτε και το γιατί είναι τόσο ξεκάθαρο πια.

Ξέρω μόνο ότι είναι το λάφυρο από την κατάθλιψη που ρίζωσε μέσα μου το τελευταίο καλοκαίρι.
Με μόλυνε αργά και αθόρυβα.
Μεταμφιεσμένη σε μια υπέροχα τρελή ενεργητικότητα και μια πρωτόγνωρη ερωτική επιθετικότητα.
Στην αρχή νόμισα ότι ήταν μια υγιέστατη αντίδραση στην ιδέα ότι αυτό το καλοκαίρι θα ήμουν μόνος, χωρίς την κάποια ή το κάτι να βασανίζει το μυαλό μου και να με κάνει να αμφιβάλλω για την αυτοεκτίμηση μου (και τα παντελόνια μου).

Μετά έχασα και χάθηκα...
Έχασα τα ίχνη της μέσα μου...
Χάθηκα στο καινούριο, εφιαλτικά ιδανικό "κάτι" που προέκυψε, κι ας είδα (έστω για μια στιγμή) το ρίσκο που έπαιρνα...

Τώρα το μόνο που θυμάμαι καθαρά είναι όταν για πρώτη φορά το μυαλό μου άρχισε να κολυμπά στις εμμονές και τα επαναλαμβανόμενα όνειρα άρχισαν να γίνονται επώδυνα.

Τώρα δεν αμφιβάλλω για την αυτοεκτίμησή μου ούτε και για τα παντελόνια που φοράω.

Τώρα δεν θυμάμαι πως έχασα τα ίχνη της…

Τώρα έχω μόνο την σιγουριά ότι είναι ακόμα κάπου μέσα μου...

και αυτή την βαθιά, γλυκόξυνη αλμύρα στο στόμα...

Στην Ε!

Προσπάθησα πολύ να σκοτώσω μερικά...

Blog??? Τι είναι αυτό ρε γαμώτο? 10 χρόνια βγάζω τα μάτια μου στο www και κάθε χρόνο αισθάνομαι δεινόσαυρος.
Κι'αυτός ο μαμημένος ο καφές πάντα κρυώνει πριν τελειώσει. Πόσους πρέπει να πιώ δηλαδή για να συνέλθω από την χτεσινοβραδινή μάχη με τα κύτταρα του μυαλού(?) μου?

Προσπάθησα πολύ να σκοτώσω μερικά...

Ήπια μερικά ποτά στο cafe, ενα μπουκάλι φθηνό μπράντυ σπίτι (καθώς το τριήμερο των Χριστουγέννων δε μου άφησε περιθώρια για κρίσεις γενναιοδωρίας-π...άνα Ν μου τα ξανάφαγες,αλλά χαλάλι σου-), κάτι υπολείμματα λικέρ της μάνας μου, και αφού ήπια ότι υπήρχε στην "κάβα" ζαχάρωνα το πετρέλαιο στο λέβητα (συμφέρει?).

Παρ'όλα αυτά πριν καταφέρω να κερδίσω τη μάχη με πήρε ο ύπνος με τον B.B. King & friends.
Jazz?
Εγώ?
...που θέλω να βάλω στην 2χρονη ανηψιά μου Nazareth-Metallica κτλ. για να κοιμηθεί, αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να πέσει σε κώμα?